இடஒதுக்கீடு: உச்சநீதிமன்றத்தின் அத்துமீறல்கள்

இடஒதுக்கீடு குறித்து உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியுள்ள இரண்டு தீர்ப்புகள் சமூக நீதியில் அக்கறை கொண்டவர்கள் மத்தியில் பெரும் அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இதற்கு அரசியல் கட்சிகள், சமுதாய இயக்கங்கள் கடும் கண்டனம் தெரிவித்துள்ளன.

உயர் கல்வி நிறுவனங்களில் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு 27 விழுக்காடு இடஒதுக்கீடு அளிக்க மத்திய அரசு நடவடிக்கை எடுத்து வருகிறது. இந்திய நிர்வாகவியல் கழகம் (ஐ.ஐ.எம்.), இந்திய தொழில் நுட்பக் கழகம் (ஐ.ஐ.டி.), மத்திய பல்கலைக் கழகங்கள், மருத்துவ கல்லூரிகள் போன்ற மத்திய அரசு உயர் கல்வி நிறுவனங்களில் இந்த இடஒதுக்கீடு வழங்கப்பட உள்ளது.

இதற்கான மசோதா தயாரிக்கப்பட்டு, நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் அடங்கிய நிலைக்குழுவின் பரிசீலனைக்கு அனுப்பப்பட்டுள்ளது. வரும் நாடாளுமன்ற குளிர்கால கூட்டத் தொடரின்போது, இந்த மசோதா தாக்கல் செய்யப்பட்டு சட்டமாக்கப்படும் என மத்திய அரசு தெரிவித்துள்ளது. இதுவே காலம் கடந்த முயற்சி என்றும், இந்த கல்வியாண்டு முதலே இடஒதுக்கீட்டை நடைமுறைப்படுத்தி இருக்க வேண்டுமெனப் பல்வேறு தரப்பிலிருந்து கண்டனக் குரல்கள் எழுந்தன.

இதனிடையே, பிற்பட்டோருக்கான இடஒதுக்கீட்டை எதிர்த்து தொடரப்பட்ட பொதுநல வழக்கில், இடைக்கால உத்தரவு ஒன்றை உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியது. அதாவது, “நாடாளுமன்ற நிலைக்குழு அளிக்கும் அறிக்கையின் நகலை, மூடி முத்திரையிட்டு நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்ய வேண்டும்“ என்று கூறியது.

இதற்கு நாடெங்கும் கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது. அரசியல் கட்சிகள் பலவும் கண்டித்தன. இடஒதுக்கீட்டுச் சட்டம் நாடாளுமன்றத்தில் விவாதித்து, ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு, குடியரசுத் தலைவர் ஒப்புதலுக்குப் பின் நடைமுறைக்கு வரும். இதற்கு முன்பாகவே உச்சநீதிமன்றம் தலையிடுவது, சமூக நீதியைக் குழிதோண்டிப் புதைக்கும் செயல் என பலரும் எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். “நாடாளுமன்றத்தின் அதிகார வரம்பில் உச்சநீதிமன்றம் அத்துமீறி தலையிடுவதாக“ சபாநாயகர் சோம்நாத் சாட்டர்ஜி வெளிப்படையாகவே கண்டித்தார்.

இதன் பின்னர், “நாடாளுமன்றத்தில் தாக்கல் செய்த பின்னர் அறிக்கையை நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்தால் போதும்“ என உச்சநீதிமன்றம் தனது உத்தரவை மாற்றியது.

இடஒதுக்கீடு குறித்த அரசியல் சட்ட 77,81,82,85-ஆவது சட்ட திருத்தங்களை எதிர்த்து உச்சநீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்ட வழக்கில், “ஒட்டுமொத்த இடஒதுக்கீட்டு அளவு 50 விழுக்காட்டைத் தாண்டக் கூடாது. வசதி வாய்ப்புடன் வாழும் எஸ்.சி.,எஸ்.டி. உயர் வருவாய்ப் பிரிவினருக்கு இடஒதுக்கீடு அளிக்கக் கூடாது“ என அரசியல் சட்ட பெஞ்ச் தீர்ப்பளித்துள்ளது.

“உச்சநீதிமன்றம் பிறப்பித்துள்ள ஆணை மிகவும் பிற்போக்கானது. ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மீது தொடுக்கப்பட்ட தாக்குதல் இது. இதை மாற்றவில்லை என்றால், அனைவருக்கும் கல்வி, வேலைவாய்ப்பு என்ற நோக்கத்தையே இது தகர்த்துவிடும். இடஒதுக்கீட்டுக் கொள்கையையும் அதன் செயலாக்கத்தையும் மறுவரையறை செய்திருப்பதன் மூலம், நாடாளுமன்றத்தின் அதிகார வரம்புக்குள் நீதிமன்றம் அத்துமீறி நுழைந்துள்ளது.

இடஒதுக்கீடு எவ்வளவு காலம் இருக்க வேண்டும் என்பதை, வேறுபாடற்ற மதிப்பீட்டின் அடிப்படையில் முடிவு செய்ய வேண்டியது கொள்கை வகுப்பாளர்களே தவிர, உச்சநீதிமன்றம் அல்ல“ என இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மத்திய செயற்குழு கடுமையாக சாடியுள்ளது.

மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தலைமைக்குழு “இத்தகைய முக்கிய பிரச்சனையில் உச்சநீதிமன்றம் கருத்தைக் கூறுவதற்கு முன் சமூக எதார்த்தத்தைக் கவனத்தில் கொள்ளாதது துரதிருஷ்டவசமானது“ என்று கூறியுள்ளது.

ஆந்திர முன்னாள் முதல்வரும், தெலுங்கு தேச கட்சியின் தலைவருமான சந்திரபாபு (நாயுடு) “எஸ்.சி.,எஸ்.டி. பிரிவினருக்கு இப்போதுள்ள நிலையே நீடிக்க வேண்டும்“ என்று கூறியுள்ளார்.

“ஒன்பதாவது அட்டவணையில் கடந்த 12 ஆண்டுகளாக இடம்பெற்றுள்ள 69 விழுக்காடு இடஒதுக்கீடு சட்டத்தை எதிர்த்து போடப்பட்ட வழக்கை உச்சநீதிமன்றம் ஆய்வுக்கு எடுத்துக் கொண்டதே அரசியல் சட்ட விரோதம்“ என்று திராவிடர் கழகத் தலைவர் கி.வீரமணி கண்டித்துள்ளார்.

இடஒதுக்கீடு குறித்து நீதிமன்றங்களின் நிலை எப்போதும் பிற்போக்கானதாகவே இருந்து வருகிறது. மண்டல் குழு தொடர்பான இந்திரா சகானி வழக்கில், உச்சநீதிமன்ற 11 நீதிபதிகள் அடங்கிய அரசியல் சாசன பெஞ்ச், 1993-இல் வழங்கிய தீர்ப்பிலேயே சமூக நீதிக்கு வேட்டு வைக்கப்பட்டது. மொத்த இடஒதுக்கீடு 50 விழுக்காட்டைத் தாண்டக் கூடாது, “கிரிமி லேயர்“ எனும் பொருளாதார அளவுகோல் பின்பற்றப்பட வேண்டும், பதவி உயர்வில் இடஒதுக்கீடு கிடையாது என தீர்ப்பின் பல்வேறு அம்சங்கள் சமூக நீதிக்கு எதிராகவே உள்ளன. இதனால், பழங்குடியின, தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு பெரும் அநீதி இழைக்கப்பட்டு வருகிறது.

தற்போது உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியுள்ள ஆணைகள் சமூக நீதிக் கோட்பாட்டையே சிதைத்துவிடும். கற்றுத் தேர்ந்த நீதிபதிகள் மத்தியில் சமூக நீதிக்கு எதிரான கருத்து வலுவாக உள்ளது. இதற்குக் காரணம், நீதிபதிகளாக நியமிக்கப்படுபவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் “உயர் வகுப்பைச்“ சேர்ந்தவர்களாக இருப்பதே.

அடித்தள மக்களிலிருந்து சமூக நீதியில் அக்கறைக் கொண்ட நீதிபதிகள், கீழ்நீதிமன்றம் முதல் உச்சநீதிமன்றம் வரை நியமிக்கப்பட வேண்டும். நீதித்துறையில் இடஒதுக்கீடு கோரிய போராட்டத்தைத் தீவிரப்படுத்த வேண்டும்.

இடஒதுக்கீட்டில் உச்சநீதிமன்றம் உருவாக்கியுள்ள பின்னடைவை சீர்செய்ய நாடாளுமன்ற சிறப்புக் கூட்டத்தைக் கூட்டித் தீர்வு காணப்பட வேண்டும். இடஒதுக்கீட்டிற்கு வழிகாட்டியாகத் திகழும் தமிழகம் விழித்தெழ வேண்டும். தமிழக முதல்வர் கலைஞர் கருணாநிதி அவர்கள் உடனடியாக அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தைக் கூட்டி, இடஒதுக்கீட்டைப் பாதுகாக்க உரிய நடவடிக்கை எடுக்க மத்திய அரசை வலியுறுத்த வேண்டும். காலம் காலமாக ஒடுக்கப்பட்ட, வஞ்சிக்கப்பட்ட பழங்குடியின, தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களின் நலன் பாதுகாக்கப்பட வேண்டும்.

இந்த அநீதியை எதிர்த்துப் போராட வேண்டியது உடனடி அவசியம். தந்தைப் பெரியார், அண்ணல் அம்பேத்கர் போன்றவர்கள் ஏற்றிய சமூக நீதித் தீயை அணையாமல் காத்திடும் பொறுப்பு நமக்குள்ளது. இல்லையேல், வரலாறு நம்மை மன்னிக்காது.

ரவீந்தரநாத் தாகூரைக் கொன்ற அரசு அதிகாரி

பிரான்சு தலைநகர் பாரிசில் நடைபெற்ற விழாவில், புதுச்சேரி அரசு, கலைப் பண்பாட்டுத் துறை சார்பில் “A Glimpse of Our Own Pondicherry“ என்ற புத்தகம் வெளியிடப்பட்டது. அதில், தாகூர் எழுதிய “Where the Mind is Without Fear“ என்ற தலைப்பிலான கவிதையைத் திருத்தி, சிதைத்து வெளியிடப்பட்டிருந்தது.

இது குறித்து, மக்கள் உரிமைக் கூட்டமைப்பு செயலாளர் கோ.சுகுமாரன், 23-10-2006 அன்று புதுச்சேரியில் வெளியிட்ட அறிக்கை:

கவிஞர் ரவீந்தரநாத் தாகூரின் கவிதையைத் திருத்தி, சிதைத்து வெளியிட்ட புதுச்சேரி அரசின் கலைப் பண்பாட்டுத் துறைச் செயலர் பி.வி.செல்வராஜ் மீது உரிய கிரிமினல் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

நோபல் பரிசு பெற்ற தாகூரின் “கீதாஞ்சலி“ தொகுப்பிலுள்ள கவிதையைத் திருத்தி, சிதைத்து, “புதுச்சேரி பற்றித் தாகூர்“ எனத் தலைப்பிட்டு, அவருடைய புகைப்படத்துடன் அவரே எழுதியது போல், ஆங்கிலத்திலும், பிரெஞ்சிலும் புதுச்சேரி அரசு சார்பில் வெளியிட்டிருப்பது வரலாற்று மோசடி.

எந்தவொரு படைப்பையும் தழுவி எழுதும்போது, படைப்பாளியின் பெயரைக் குறிப்பிட்டு, “தழுவி எழுதியது“ எனக் குறிப்பிடுவது காலம் காலமாக இருந்து வரும் மரபு. ஆனால், ஒரு படைப்பைத் திருத்தி, சிதைத்து வெளியிடுவது என்பது சட்டப்படி குற்றம்.

உலக அளவில் புகழ்பெற்ற தாகூர், மேற்குவங்க மக்களின் பண்பாட்டு அடையாளமாகத் திகழ்பவர். அவரது படைப்பைச் சிதைத்திருப்பது ஒட்டுமொத்த மெற்குவங்க மக்களையும் அவமதித்தது போன்றதாகும். மேலும், இச்செயல் புதைக்கப்பட்ட தாகூரின் உடலைத் தோண்டி எடுத்து சிதைப்பதற்குச் சமமானது.

தாகூர் எழுதிய இசைப்பாடல்கள் அனைத்தையும் “ரவீந்தர சங்கீத்“ என்ற பெயரில் அவரே இசையமைத்து வைத்துள்ளார். இன்றும் அவரது பாடல்கள் மேற்குவங்க மக்களால் ராகம் மாறாமல் பாடப்பட்டு வருகின்றன. 90-களில் அவரது பாடல்களின் ராகத்தை மாற்றி இசையமைத்துப் பாடிய இசைக் குழு ஒன்றின்மீது, கொல்கத்தா உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடரப்பட்டு நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டது. படைப்பாளிகளின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளிக்கும் இப்போக்கை அனைவரும் பின்பற்ற வேண்டும்.

மேற்குவங்க முதல்வர் புத்தாதேவ் பட்டாச்சாரியா, புதுச்சேரி முதல்வருக்கு எழுதிய கடிதத்தில் கோரியுள்ளதுபோல், தவறிழைத்த அதிகாரி பி.வி.செல்வராஜ் மீது உரிய கிரிமினல் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

புத்தாதேவ் கோரிக்கையின் பின்னால் அரசியல் இருப்பதாக சிலர் அறிக்கை வெளியிட்டிருப்பது தவறு. புத்தாதேவ் அரசியல்வாதி என்பதைத் தாண்டி அவர் மிகச் சிறந்த இலக்கியவாதி. உலகப் புகழ்பெற்ற ஜெர்மன் நாவலாசிரியர் காப்காவின் நாடகங்களை வங்காள மொழியில் மொழிபெயர்த்தவர். உலகம் போற்றக்கூடிய நாடகங்கள் பலவற்றை மொழிபெயர்த்து அரங்கேற்றியவர். ஒரு இலக்கியவாதிக்குத்தான் இலக்கியப் படுகொலையின் தீவிரம் புரியும்.

தவறு செய்த அதிகாரியைக் காப்பாற்றும் நோக்கத்தோடு சிலர், தமிழர் – வங்காளி எனப் பிரச்சினயைத் திசை திருப்புவது கண்டனத்திற்குரியது.

ஒரு அரசு அதிகாரி செய்த தவறு புதுச்சேரி அரசுக்கு மிகப் பெரும் களங்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. புதுச்சேரி முதல்வர் ரங்கசாமி இது குறித்து நடவடிக்கை எடுக்காமல் விடுவாரானால், இதுவரையில் அவர் கட்டிக் காத்துவரும் நற்பெயருக்கு உலக அரங்கில் களங்கம் ஏற்படும்.

இதுபற்றி, குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாம், பிரதமர் மன்மோகன்சிங், உள்துறை அமைச்சர் சிவராஜ் பாட்டீல் உள்ளிட்டவர்களுக்கு புகார் மனு அனுப்ப உள்ளோம்.

அப்சலின் மரண தண்டனையை குறைக்க வேண்டும்

மக்கள் உரிமைக் கூட்டமைப்பின் செயலாளர் கோ.சுகுமாரன்,13.10.2006 அன்று புதுச்சேரியில் வெளியிட்ட அறிக்கை.

பாராளுமன்ற தாக்குதல் வழக்கில் காஷ்மீரைச் சேர்ந்த முகமது அப்சல் குருவிற்கு வழங்கப்பட்டுள்ள மரண தண்டனையைக் குறைக்க குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாம் அவர்கள் உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

உலக அளவில் இதுவரையில் 127 நாடுகள் மரண தண்டனையை ஒழித்துள்ளன. அண்மையில்கூட பிலிப்பைன்ஸ் மரண தண்டனையைக் கைவிட்டுள்ளது. இந்தியா மரண தண்டனையை முற்றிலுமாக நீக்க வேண்டுமென பல்வேறு தரப்பினரும் பலகாலமாகப் போராடி வருகின்றனர். இந்நிலையில், பாராளுமன்ற தாக்குதல் வழக்கில் அப்சலுக்கு மரண தண்டனையை உறுதி செய்திருப்பதன் மூலம் உச்சநீதிமன்றம் மனித உரிமைகளைக் காப்பதில் போதிய அக்கறை செலுத்தவில்லை என்பதையே காட்டுகிறது.

அப்சல் மீதான குற்றச்சாட்டுகள் பற்றி கீழ்நீதிமன்றம் முதல் உச்ச நீதிமன்றம் வரை முறையாக விசாரிக்கவில்லை என அவரது குடும்பத்தினரும் அவருக்காக வாதாடிய வழக்கறிஞர்களும் குடியரசுத் தலைவருக்கு அளித்துள்ள கருணை மனுவில் குறிப்பிட்டுள்ளனர். “ஒட்டுமொத்த வழக்கும் தவறான சாட்சியங்கள், திரிக்கப்பட்ட கதைகள் நிறைந்தது” என பிரபல எழுத்தாளர் அருந்ததிராய் கூறியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

மரண தண்டனை வழங்குவதனால் குற்றங்கள் குறைகிறது என்பது நிரூபிக்கப்படவில்லை. மேலும், குற்றவாளிகள் திருந்துவதற்கான வாய்ப்பு மறுக்கப்படுகிறது. உயிரைப் பறிக்கும் அதிகாரம் அரசுக்கும் நீதித்துறைக்கும் கூடாது. மரண தண்டனை மனித உரிமைகளுக்கு எதிரானது.

இந்திய சிறைகளில் மரண தண்டனையை எதிர்நோக்கி இருக்கும் 50-க்கும் மேற்பட்டவர்களின் கருணை மனுக்கள் குடியரசுத் தலைவர் மாளிகையில் நிலுவையில் உள்ளதாக அறிகிறோம். நிலுவையில் உள்ள அனைவரின் கருணை மனுக்களையும் ஏற்று, மரண தண்டனையைக் குறைக்க, குடியரசுத் தலைவர் உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

இது குறித்து, மக்கள் உரிமைக் கூட்டமைப்பு சார்பில் 7.10.2006 அன்று தில்லியில் குடியரசுத் தலைவர் அப்துல் கலாம் அவர்களிடம் மனு ஒன்று அளிக்கப்பட்டுள்ளது. அகிம்சையை வலியுறுத்திய காந்தி பிறந்த மண்ணில், மரண தண்டனையை முற்றிலுமாக நீக்க வேண்டுமென இந்திய அரசை வலியுறுத்துகிறோம்.

அப்துல் நாசர் மதானியை பிணையில் விடுதலை செய்ய வேண்டும்

தமிழ் எழுத்தாளர்கள்-மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் ஆகஸ்டு 10, 2006 அன்று சென்னையில் வெளியிட்ட கூட்டறிக்கை

தமிழக சிறையில் இருக்கும் மக்கள் ஜனநாயக கட்சியின் தலைவர் அப்துல் நாசர் மதானியை பிணையில் விடுதலை செய்ய, தமிழக அரசு ஆவன செய்ய வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.
கோவை வெடிகுண்டு வழக்கில், கடந்த 1998 மே மாதம் கைது செய்யப்பட்டு, எட்டு ஆண்டுகளாக சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் மதானியின் உயிருக்கு ஆபத்து ஏற்படும் நிலை உள்ளது. கடுமையான நீரிழிவு நோய், மூட்டு வலி, முதுகுத்தண்டு பாதிப்பு எனப் பல்வேறு வகையில் அவரது உடல் நிலை பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. கைது செய்யப்பட்ட போது 108 கிலோவாக இருந்த அவரது உடல் எடை, தற்போது 54 கிலோவாக குறைந்துள்ளது. அவரது வலது காலுக்கு பொறுத்தப்பட்டுள்ள செயற்கைக் கால் மாற்ற வேண்டி உள்ளதால், அவர் எழுந்து நடக்கக்கூட முடியாத நிலையில் உள்ளார்.

மதானிக்கு சிகிச்சை அளிக்க சிறையில் போதிய வசதிகள் இல்லை. தற்போது சிகிச்சை அளித்திவரும் கோட்டக்கல் ஆயுர்வேத சிகிச்சை மையமும்கூட, சிறையில் சிகிச்சை அளிக்கப் போதிய வசதியில்லை என சான்று அளித்துள்ளது. இந்நிலையில், அவருக்கு நவீன வசதிகள் கொண்ட சிறைக்கு வெளியே உள்ள மருத்துவமனையில் சிகிச்சை அளிக்கப்பட வேண்டியது மிகவும் அவசியமகும்.

மக்கள் ஜனநாயக கட்சி கேரளாவில் மக்கள் செல்வாக்குடன் செயல்படும், தேர்தலில் பங்கேற்கும் கட்சியாகும். இது, வன்முறையை நோக்கமாகக் கொண்ட கட்சி அல்ல. மதானி இதுநாள் வரையிலும் எந்த வழக்கிலும் தண்டனை அடைந்தவர் அல்ல என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

உச்சநீதிமன்ற முன்னாள் நீதிபதி வி.ஆர்.கிருஷ்ணய்யர் அவர்கள், கடந்த ஆட்சியின் போது மதானியை விடுதலை செய்ய தமிழக அரசுக்கு கடிதம் எழுதியுள்ளார். அண்மையில்கூட கேரள முதல்வர் அச்சுதானந்தன் அவர்கள், தமிழக முதல்வரை நேரில் சந்தித்து மதானியை விடுதலை செய்யக் கோரியுள்ளார். கேரளாவிலுள்ள அரசியல் கட்சிகள் எதுவும் மதானிக்கு பிணை வழங்க எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கவில்லை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

எனவே, கேரளாவின் மக்கள் செல்வாக்குடைய அரசியல் தலைவரான அப்துல் நாசர் மதானியை விடுதலை செய்ய தமிழக அரசு ஆவன செய்ய வேண்டுமெனக் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.

கையெழுத்திட்டோர்:

பா.செயப்பிரகாசம், அ.மார்க்ஸ், கோ.சுகுமாரன், டாக்டர்.ப.சிவகுமார், பொ.இரத்தினம், சி.நீலகண்டன், சுகிர்தராணி, வெளி.ரங்கராஜன், சாரு நிவேதிதா, சுகுணா திவாகர், ஆ.இரமேசு, வசுமித்ரா, புனித பாண்டியன், வீராசாமி, கே.எம்.வேணுகோபால், ஜெ.ஹாஜா கனி, இன்குலாப், கவிக்கோ அப்துர் ரகுமான், வ.கீதா, சே.கோச்சடை, கோணங்கி, குட்டி ரேவதி, மதிவண்ணன், ச.பாலமுருகன், கடற்கரய், இரத்தின கரிகாலன், சு.தமிழ்ச்செல்வி, அழகிய பெரியவன், விடியல் சிவா, லட்சுமி மணிவண்ணன், தளவாய் சுந்தரம், கவிதாசரண், ஜெயந்தன், யூமா வாசுகி, சி.மோகன், கண்மணி, ஓடை துரைஅரசன், சுதாகர் கத்தக், கண்ணன்.எம்., சிவகுமார், வெ.கோவிந்தசாமி, பெரம்பூர் கந்தன்.

அகதி முகாம்களின் நிலை : உண்மை அறியும் குழு அறிக்கை

இலங்கையில் அரசுக்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கு மிடையே போர்ச் சூழல் உருவாகியுள்ளதை ஒட்டி மீண்டும் ஈழத் தமிழ் அகதிகள் இந்தியா வருவது அதிகரித்துள்ளது. ஜனவரி 12, 2006 தொடங்கி ஜுலை 7, 2006 வரை 1363 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 4343 பேர் இராமேஸ்வரத்தை ஒட்டிய கடற்கரைகளில் வந்திறங்கியுள்ளனர். தமிழக அரசு அறிவித்துள்ள விவரங்களின் படி 31.01.2005 தேதியில் இங்குள்ள 103 முகாம்களில் 14,031 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 52,332 பேர் வாழ்கின்றனர் (பார்க்க : வெப்சைட்) புதிதாக வந்து சேர்ந்துள்ள அகதிகளையும் கணக்கிலெடுத்துக் கொண்டால் சுமார் 58,000 அகதிகளுக்கும் குறையாமல் இன்று தமிழகம் முழுவதில் இருக்கிற முகாம்களில் உள்ளனர். தொடர்ந்து சராசரியாக நாளொன்றுக்கு 50 அகதிகளேனும் வந்து கொண்டுள்ளனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்நிலையில் தமிழகத்திலுள்ள அகதி முகாம்களின் நிலைமை எப்படி உள்ளது, போதிய அடிப்படை வசதிகள் உள்ளனவா என்பதை அறிய தமிழகத்திலுள்ள முக்கிய மனித உரிமை அமைப்புகளைச் சேர்ந்த முன்னோடி மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் 19 பேர் அடங்கிய குழு ஒன்று அரசு அனுமதி பெற்று சென்ற ஜுலை 8ந் தேதி அன்று இராமேஸ்வரம் மண்டபம் முகாமைப் பார்வையிட்டது. தொடர்ந்து இக்குழுவினர் பிரிந்து சென்று தமிழகமெங்குமுள்ள கீழ்க்கண்ட முகாம்களையும் பார்வையிட்டனர்.

கீழ்ப்புத்துப்பட்டு, பெரியசெவலை (விழும்புரம் மாவட்டம்) திருவாதவூர் (மதுரை மாவட்டம்) குள்ளஞ்சாவடி, விருத்தாசலம் (கடலூர் மாவட்டம்) பவளத்தானூர், குருக்கப்பட்டி, அத்திகாட்டானூர் (சேலம் மாவட்டம்) பரமத்தி வேலூர், கரூர் (நாமக்கல் மாவட்டம்) பவானி சாகர் அணைக்கட்டு (ஈரோடு மாவட்டம்)

குழு உறுப்பினர்கள்:

1. பொ.இரத்தினம், மூத்த வழக்கறிஞர், சமூக நீதி வழக்கறிஞர்கள் மையம்.
2. கோ.சுகுமாரன், மக்கள் உரிமைக் கூட்டமைப்பு, புதுச்சேரி.
3. அ.மார்க்ஸ், பேராசிரியர், மனித உரிமைக்கான மக்கள் கழகம்(PUHR).
4. ச.பாலமுருகன்,வழக்கறிஞர், பொதுச்செயலர், மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், தமிழ்நாடு.
5. சே.கோச்சடை, பேராசிரியர், மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், சிவகங்கை.
6. கண.குறிஞ்சி, மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், ஈரோடு.
7. தமயந்தி, வழக்கறிஞர், குடியுரிமை பாதுகாப்பு நடுவம் (CPCL).
8. கேசவன், வழக்கறிஞர், குடியுரிமை பாதுகாப்பு நடுவம் (CPCL).
9. பகத்சிங், வழக்கறிஞர், சமூக நீதி வழக்கறிஞர்கள் மையம், மதுரை.
10. இராபர்ட், வழக்கறிஞர், மதுரை.
11. மேகவண்ணன், எழுத்தாளார், மனித உரிமைக்கான மக்கள் கழகம்(PUHR).
12. மு.முத்துக்கண்ணு, இந்திய சமூக செயல்பாட்டுப் பேரவை (INSAF), புதுச்சேரி.
13. ம.இளங்கோ, பெரியார் திராவிடர் கழகம்,புதுச்சேரி.
14. வீரமோகன், பெரியார் திராவிடர் கழகம்,புதுச்சேரி.
15. இரா.முருகப்பன், மக்கள் உரிமைக் கூட்டமைப்பு, திண்டிவனம்.
16. பாவேந்தன், வழக்கறிஞர், தமிழ்த் தேச வழக்கறிஞர்கள் நடுவம்.
17. எஸ்.சங்கரலிங்கம், பேராசிரியர், மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், மதுரை.
18. எஸ்.சண்முகநாதன், மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், சிவகங்கை.
19. அ.சுப்பிரமணியன், மக்கள் சிவில் உரிமைக் கழகம், சிவகங்கை.
    
    

முகாம்களின் நிலைமை:

இராமேஸ்வரம் பகுதியில் வந்திறங்கும் அகதிகள் அனைவரும் மண்டபம் முகாமுக்குக் கொண்ட வரப்படுகின்றனர். இது ஒரு இடைக்கால முகாம் எனச் சொல்லப்படுகிறது. எனினும் நாங்கள் சென்றபோது சென்ற ஜனவரிக்குப் பின் புதிதாக வந்திருந்த 4343 பேர்கள் தவிர பத்தாண்டுகளுக்கு மேலாக அங்கு 220 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 756 பேர்கள் வசிப்பதையும் கண்டோம். ஜுலை 8ந் தேதி அன்று 28 பேர் வந்திறங்கியுள்ளனர். அரிச்சல் முனை என்னுமிடத்தில் இறக்கிவிடப்பட்ட இவர்கள் இலங்கைப் பணம் ரூ.1000/- கொடுத்து 9 கி.மீ. தொலைவிலிருந்த முகந்தராயசத்திரத்திற்கு வந்திருந்தனர். உளவுத்துறை அவர்களை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தது. அரிச்சல்முனை தவிர பாம்பனிலும் அகதிகள் வந்திறங்குகின்றனர். தலைமன்னார், பேசாலை, கிளிநொச்சி எனப் பல பகுதி களிலிருந்தும் இங்கு வருகின்றனர். அன்று வந்திறங்கி யிருந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் மீன் பிடித்தொழில் செய்யும் கிறிஸ்தவர்கள். அரசு மருத்துவமனையில் வேலை செய்யும் நர்ஸ் ஒருவரின் குடும்பமும், டிரைவர் ஒருவரின் குடும்பமும் கூட அதிலிருந்தது. போர்ச் சூழலால் மீன் பிடித்தொழில் முழுவதுமாய் நின்று போயுள்ளது. இலங்கை ராணுவத்தால் இளைஞர்கள், பெண்களின் உயிருக்கும், உடலுக்கும் ஆபத்துள்ளது. வந்திருந்தவர்கள் 3 நாட்கள் மன்னார் காட்டில் காத்திருந்து ஒவ்வொருவரும் சுமார் 7000 முதல் 10,000 இலங்கை ரூபாய்கள் வரை படகுக் காரர்களுக்குத் தந்து வந்திருந்தனர். மேலும் 10,000 பேர் இங்கு வருவதற்காக மன்னார் காடுகளில் காத்திருப்ப தாகவும் கூறினர். படகில் வரும்போது இலங்கைக் கடற்படையோ, விடுதலைப் புலிகளோ பார்த்தால் பிடித்துச் சென்றுவிடும் ஆபத்து அவர்களுக்கு உள்ளது.

இந்தியாவில் தரை இறங்கியவுடன் முதலில் இந்தியக் கடற்படைச் சோதனை, பின் முகந்தராய சத்திரத்தில் க்யூ பிரிவு மற்றும் °பெஷல் பிராஞ்ச் போலீசார் விசாரணை. பின்னர் தனுஷ்கோடி காவல் நிலையத்திற்குக் கொண்டு வரப்பட்டு மீண்டும் விசாரணையும் பதிவும் செய்யப்படுகிறது. பின்பு மாலையில் மண்டபம் முகாமிற்கு அழைத்துச் செல்லப் படுகின்றனர். தொண்டு நிறுவனத்தினர் அளிக்கும் உணவு இவர்களுக்கு வழங்கப்படுகிறது.

மண்டபம் முகாமில் புதிதாய் வந்தவர்கள் போலீஸ்பாதுகாப்பில் குவாரன்டைனில் வைக்கப்படுகின்றனர். இது ஒரு சிறைக் கொட்டடி. நாங்கள் சென்றபோது ஆண்களுக்கான குவாரன்டைனில் (சுமார் 20க்கு 20அடி) 39 பேர் அடைக்கப் பட்டிருந்தனர். இரண்டே இரண்டு கழிப்பறைகள் மட்டுமே அதில் இருந்தன. இவர்களில் கிளிநொச்சியைச் சேர்ந்த மோகன்ராஜ் (27) ஜுன் 17 முதலும், மன்னாரைச் சேர்ந்த முருகையன் (42) ஜுன் 27 முதலும் அங்கு அடைக்கப் பட்டிருந்தனர். இவர்களுக்கு உணவு வெளியிலிருந்து தருவித்துத் தரப்படுகிறது. ஒருவருக்கு ஒருநாள் உணவுச் செலவு ரூ.35/- விசாரணையின்போது இயக்கங்களுடன் தொடர்புடைய தாகச் சந்தேகத்திற் குள்ளாகிறவர்கள் சிறப்பு முகாம்களுக்கு அனுப்பப்படுகின்றனர். 30 நாட்கள் வரை இத்தகைய குவாரன்டைனில் வைக்கவேண்டுமென்பது இந்திய அரசின் ஆணை என்றார் முகாம் அதிகாரி.

மண்டபத்திலும் சரி பிற முகாம்களிலும் சரி பிரச்சினைகள் ஒரே மாதிரியாகவே உள்ளன. எங்குமே அகதிகளுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள வீடுகள் வசிக்கத் தகுதியான வையாக இல்லை. எல்லாம் 80களின் இறுதியில் கட்டப்பட்டவை. அதற்குப்பின் அவை புதுப்பிக்கப்படாம லேயே உள்ளன. பெரும்பாலும் ஓடு மற்றும் தார் அட்டைகளால் வேயப்பட்ட 10க்கு 10அடி அளவுடைய வீடுகளே இவை. பவளத்தானூர், குறுக்கப்பட்டி (சேலம் மாவட்டம்) முகாம்களில் இரண்டு வகை வீடுகளும் உண்டு. இவை `ஓட்டுக் காம்ப்', `அட்டைக் காம்ப்' என அழைக்கப் படுகின்றன. அட்டை வீடுகளில் பகல் வேலைகளில் யாரும் இருக்க முடியாது. ஓட்டு வீடுகள் உடைந்து மழைக் காலங்களில் ஒழுகுகின்றன.

அரசால் கட்டிக் கொடுக்கப்பட்ட இந்த வீடுகளும் கூட எல்லோருக்கும் தரப்படவில்லை. எடுத்துக்காட்டாக பவளத்தானூர் முகாமில் 123 குடும்பங்கள் (482 பேர்) உள்ளன. அரசு கட்டிக் கொடுத்த வீடுகள் 60 மட்டுமே. பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக வாழ்வோர் திருமணமாகித் தனிக்குடித்தனம் அமைக்கும்போது அவர்களே சொந்தப் பொறுப்பில் வீட்டைக் கட்டிக் கொள்ளும் நிலையே எங்கும் உள்ளது. அதற்கும்கூட சில முகாம்களில் அதிகாரிகளுக்கு லஞ்சம் கொடுக்க வேண்டியுள்ளது. அத்திகாட்டானூர் முகாமில் இந்தக் குற்றச்சாட்டு கூறப்பட்டது.

எந்த முகாமிலும் கழிப்பறை வசதிகள் சரியாக இல்லை. மிகச் சில கழிப்பறைகள். அவற்றிலும் தண்ணீர் வசதி இல்லை. ஆண்களும், பெண்களும் அருகிலுள்ள காடுகளுக்குச் சென்றே உடற்கடன்களைப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டிய நிலை. இலங்கைப் பண்பாட்டில் இத்தகைய நிலை இல்லை என்பதால் பெண்கள் மிகவும் கஷ்டப்படுகின்றனர்.

இதற்கெனப் பெண்கள் வெளியே செல்லும்போது சில இடங்களில் `ஈவ் டீசிங்' பிரச்சினை. அடுத்துள்ள கொல்லைக் காரர்கள் கல்லால் அடிக்கும் நிலையும் உள்ளது. மண்டபம் முகாமில், காட்டுப் பகுதியில் பாம்புத் தொல்லைகளும் உள்ளன. இங்கு செல்வநாயகி (64) என்கிற வயதான பெண்மணி மலம் கழிக்க வெளியே செல்ல இயலாததால் சாப்பிடாமலேயே உள்ளார். குளிப்பதற்கு அறைகள் கிடையாது. பெண்கள் உட்பட பொதுக் கிணறு களிலேயே குளிக்க வேண்டியுள்ளது. எந்த முகாமிலும் போதுமான குடிநீர் வசதி இல்லை. விருத்தாசலம் முகாமில் ஒரே ஒரு குழாய் மட்டுமே உள்ளது. அதிலும் தொட்டி இல்லை. காலை. மாலை குறைந்த நேரம் மட்டுமே தண்ணீர் விடப்படுகிறது. சில கல் தொலைவிற்குச் சென்று சைக்கிளில் தண்ணீர் கொண்டுவந்தே தம் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்கின்றனர்.

இராமேஸ்வரம் முகாமில் கிணறுகள் இருந்த போதிலும் தூர் வாராமல் கிடக்கின்றன. எல்லா முகாமிகளிலும் ஒற்றை பல்பு முறையில் மட்டுமே மின்சார வசதி உள்ளது. சில முகாமிகளில் மட்டும் தனி மீட்டர் வைக்க அனுமதி உள்ளது. ஒற்றை பல்புக்கு மாலை 6 மணி முதல் காலை 6 மணி வரை மட்டுமே மின்சாரம் அளிக்கப்படுகிறது. சார்ப்பு இறக்கி இவர்கள் தாங்களாகவே அமைத்துள்ள சமையல் அறை, திண்ணை ஆகியவற்றிற்கு மின்சார வசதி கிடையாது. குள்ளஞ்சாவடி முகாமில் ஒரு பகுதிக்கு மின்சாரமே இல்லை. கொக்கிப் போட்டு சட்டபூர்வமற்ற முறையில் மின்சாரம் எடுக்க வேண்டிய நிலை இங்குள்ளது. பவானிசாகர் முகாமில் 16 ஆண்டுகளாக மின்சார வசதி செய்யப்படாத வீடுகள் உள்ளன. பின்னர் கட்டப்பட்ட 30 வீடுகளுக்கு ஒரு பல்பு வசதி செய்து கொடுக்கப்பட்டாலும், எல்லா விளக்குகளும் ஒரே சர்வீசில் இருந்து எடுக்கப்படுவதால் பயன்பாடு அதிகரிக்க அதிகரிக்க கட்டண விகிதம் அதிகரிக்கும் நிலை உள்ளது.

முகாம்களில் இருப்போருக்கு உடனடியாகப் பதிவு செய்து அட்டைகள் வழங்கப்பட்டபோதும் பல முகாம்களில் பதிவு இல்லாமல் பலர் வசிக்க வேண்டிய நிலை உள்ளது. எடுத்துக்காட்டாக கீழ்ப்புத்துப்பட்டு முகாமில் 100 குடும்பங் களைச் சேர்ந்த 949 பேர் இன்னும் அகதிப் பதிவில்லாமல் வாழ்கின்றனர். இவர்களுக்கு அரசு வழங்கும் எந்தச் சலுகையும் கிடைப்பதில்லை. முகாமுக்கு வெளியே உள்ளவர்களைத் திருமணம் செய்து கொள்பவர்களுக்குப் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு அகதிப் பதிவுகள் ரத்து செய்யப் பட்டுள்ளன. எடுத்துக்காட்டு : பவானிசாகர் முகாம்.

எங்கும் குப்பை வண்டி வருவதில்லை. தூய்மைப் பணி நடைபெறுவதில்லை. முகாமிலுள்ளவர்களே அதைச் செய்ய வேண்டிய நிலை.
பல முகாம்களில் மருத்துவ வசதிகள் இல்லை. சிலவற்றில் தொண்டு நிறுவனங்கள் பயிற்சியாளர்களைக் கொண்டு மருந்துகள் கொடுக்கின்றனர். மண்டபம் முகாமில் படுக்கைகளுடன் கூடிய மருத்துவமனை இருந்தபோதிலும் கடந்த 15 ஆண்டுகளாகப் படுக்கைகள் அதிகரிக்கப்பட வில்லை. சுற்று வட்டார மக்களும் இந்த மருத்துவமனையைப் பயன்படுத்த வேண்டிய நிலை உள்ளது.

முகாம்களுக்குள் செயல்படும் குழந்தை காப்பகங்கள் தொண்டு நிறுவனங்களாலேயே நடத்தப்படுகின்றன. குழந்தைகளுக்குக் கடலை முதலிய சத்துணவு வழங்குவது சமீபத்தில் நிறுத்தப்பட்டுள்ளது. மாணவர்கள் அருகிலுள்ள பள்ளி, கல்லூரிகளில் சேர்வதற்குத் தடை இல்லாத போதும் கட்டணச் சலுகை இல்லை. தொண்டு நிறுவனங்கள் சில ஓரளவு உதவி செய்கின்றன. முழுமையான உதவி இல்லை. உயர்கல்வியில் இருந்து வந்த 2 சத இடஒதுக்கீடு முந்தைய ஆட்சியில் ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளது. கீழ்ப்புத்துப்பட்டு முகாமில் உள்ள சகுந்தலாதேவி என்பவரின் மகள் உஷா நந்தினிக்கு 12ஆம் வகுப்புத் தேர்வில் 807 மதிப்பெண்கள் பெற்றும் பி.எஸ்.சி., தாதிமார் பட்டைய படிப்பிற்கு இடம் மறுக்கப்பட்டுள்ளது. இவரின் தந்தை 16 வருட காலம் சிறப்பு முகாமில் சிறை வைக்கப்பட்டு 2005 இல் நீதிமன்றத் தலையீட்டில் விடுதலை செய்யப்பட்டு இலங்கைக்கு அனுப்பப் பட்டுள்ளார்.

அகதியாகப் பதிவு செய்துள்ளவர்களுக்கு அரசு வழங்கும் உதவிப் பணம் போதுமானதாக இல்லை. குடும்பத் தலைவருக்கு மாதம் ரூ.200ம், 12 வயதுக்கு மேற்பட்ட மற்றவர்களுக்கு ரூ.144ம், 12 வயதுக்குட்பட்ட முதல் குழந்தைக்கு ரூ.90ம், அடுத்த குழந்தைக்கு ரூ.45ம் கொடுக்கப்படுகிறது. வயது வந்தவர்களுக்கு 12 கிலோவும் குழந்தைகளுக்கு 6 கிலோவும் அரிசி மாதந்தோறும் கிலோ 0.57 பைசா என்கிற மான்ய விலையில் தரப்படுகிறது. அவர்களுக்கு வழங்கப்படும் உதவித் தொகையிலிருந்தே இவற்றையும் பிற தேவைகளையும் அவர்கள் பூர்த்தி செய்து கொள்ள வேண்டும்.

இது சாத்தியமில்லை என்பதால் ஆண்களும், பெண்களும் கட்டிட வேலை, சித்தாள், தச்சுத் தொழில், கொத்தனார் வேலை, பெயிண்டிங் என சாத்தியமான எல்லா வேலைகளையும் செய்கின்றனர். அகதிகள் என்பதால் இவர்கள் பணிக்குச் செல்லுமிடங்களில் பணிப் பாதுகாப்பு இல்லை. மண்டபம் முகாமில் இருக்கும் யாழ்ப்பாணம் கமலேந்திரவதி (43)யின் கணவர் கண்ணதாசன் (44) இவ்வாறு கட்டிட வேலைக்குச் சென்றபோது ஜுன் 6ந்தேதி அன்று மின்சாரம் பாய்ந்து இறந்து போயுள்ளார். எந்த இழப்புத் தொகையும் வழங்கப்படவில்லை. முகாம் அதிகாரிகளுக்கும் விவரம் தெரியவில்லை. பரமத்திவேலூர் முகாமில் ஆனந்தகுமார் (36), கதிர்காமத்தம்பி (36) ஆகியோர் மீது வேலைக்குச் சென்ற இடத்தில் மரம் விழுந்து முதுகுத் தண்டு பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

கொடுக்கப்படும் ரேஷன் அரிசி சில இடங்களில் தரம் குறைவாகவும், எடை குறைவுடனும் இருப்பதாகவும் புகார்கள் சொல்லப்பட்டன.

மண்டபம் முகாமிலுள்ள பலரின் நெருங்கிய உறவினர்கள் தமிழகத்திலுள்ள வேறு பல முகாம்களில் உள்ளனர். எனவே இங்குள்ள பலர் முகாம் மாற்றம் கோரியுள்ளனர். நாங்கள் சென்ற அன்று 1600 பேர்களுக்கு மாற்றல் ஆணை பிறப்பித்துள்ளதாக முகாம் அதிகாரி கூறினார்.

கரூர் முகாமில் 1990இல் இருந்து சுமார் 40 குடும்பங்கள் ஒரு அரிசி குடோனில் குடியமர்த்தப்பட்டுள் ளனர். சாக்கு, படுதா, சேலை முதலியவற்றைப் பயன்படுத்தி மறைப்புக் கட்டி இக்குடும்பங்கள் வாழ்ந்து வருகின்றன.

முகாமுக்குள் எங்கும் தெரு விளக்கு, சாலை வசதிகள் இல்லை.
படிப்பகங்கள் என்கிற பெயரில் வெறும் கீற்றுக் கொட்டகைகள் சில முகாம்களில் உள்ளன. குழந்தை காப்பகங்களில் குழந்தைகள் விளையாடுவதற்கான எந்த விளையாட்டுப் பொருட்களும் இல்லை.

ஆண்டுக்கு ஒருமுறை கொடுக்கப்படும் குறைந்தபட்ச உடைகள் (கைலி, பனியன், சேலை) இரண்டாண்டுக்கு ஒருமுறை கொடுக்கப்படும் பாத்திரங்கள் முதலியன போதுமானவையாக இல்லை.

மொத்தத்தில் வாழ்வதற்குத் தகுதியற்ற சூழலில் பல்வேறு அடிப்படைத் தேவைகளும் பூர்த்தி செய்யப்படாமல் ஈழத் தமிழ் அகதிகள் முகாம்களில் வசிக்கின்றனர்.

முகாம்களிலுள்ள பெண்கள், சுயஉதவிக் குழுக்களை அமைத்துச் செயற்படுகின்றனர். ஆனால் அவற்றிற்கு அரசு அங்கீகாரம் இல்லை. சுயஉதவிக் குழுக்களின் பெயரில் வங்கிகளில் கணக்குத் தொடங்கவும் மறுக்கப்படுகிறது.

எமது பரிந்துரைகள் :

1. முகாம்களில் உள்ள எல்லோரும் பதிவு செய்யப்பட்டு அட்டைகள் வழங்கப்பட வேண்டும். இங்கே பிறந்த குழந்தைகளுக்கு பெற்றோர் விரும்பினால் இந்தியக் குடியுரிமை வழங்க வேண்டும். இல்லையேல் அகதி எனப் பதிவு செய்து அட்டை வழங்க வேண்டும்.

2. பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக இங்கு அகதிகளாகப் பதிவு செய்துள்ளவர்களுக்கும் இந்திய குடிமக்களைத் திருமணம் செய்து கொண்டவர்களுக்கும் விரும்பினால் இந்தியக் குடியுரிமை அளிக்க அரசு ஆவண செய்ய வேண்டும்.

3. கொடுக்கப்படும் உதவித் தொகை அடிப்படைத் தேவை களைப் பூர்த்தி செய்யப் போதாது. குவாரன்டைனில் இருப்பவர்களுக்கு சாப்பாட்டிற்கு மட்டுமே ஒரு நாளைக்கு ரூ.35 செலவு செய்யப் படுகிறது. இதே தொகை முகாம்களில் உள்ளவர்க ளுக்கும் கொடுக்கப்படுதல் வேண்டும். 30ஒ35=1050 ரூபாய் மாதம் ஒன்றிற்கு ஒவ்வொரு பெரியவருக்கும் வழங்கப்படவேண்டும். குடும்பத் தலைவர், மற்றவர், ஆண், பெண் போன்ற பேதங்கள் கூடாது. 12 வயதுக்கும் குறைந்தவர்களுக்கு ரூ.600/- வழங்கப் படுதல் அவசியம். முதற்குழந்தை, இரண்டாம் குழந்தை என்கிற வேறுபாடுகள் கூடாது.

4. ஒவ்வொருவருக்கும் 12 கிலோ அரிசி கிலோ 0.57 பைசா விலையில் கொடுப்பது பாராட்டுக்குரியது. தரமான அரிசியாகவும் எடை குறையாமலும் கொடுத்தல் அவசியம். இதை கண்காணிக்க அரசு ஏற்பாடுகள் செய்ய வேண்டும்.

5. ஆண்டுக்கு ஒரு முறை அளிக்கப்படும் உடைகள், இருமுறையாக மாற்றப்படுதலும், இரண்டு ஆண்டுக்கு ஒரு முறை வழங்கப்படும் பாத்திரங்கள் ஆண்டுக்கு ஒரு முறையும் அளிக்கப்பட வேண்டும்.

6. சர்க்கரை, கெரசின் ஆகியவற்றின் அளவுகள் உயர்த்தப்படுதல் வேண்டும். குடும்பம் ஒன்றுக்கு மாதம் ஒன்றுக்கு 10லி. கெரசின் கொடுக்கப்படுதல் அவசியம். இந்தியக் குடிமக்களில் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழ் உள்ளவர்களுக்கு அளிக்கப்படுகிற `ரேஷன்'கள் அனைத்தும் அதே அளவில் ஈழ அகதிகளுக்கும் அளிக்கப்பட வேண்டும்.

7. பதவி ஏற்றுள்ள தி.மு.க. அரசு வழங்கியுள்ள தேர்தல் வாக்குறுதிகள் (இலவச `கேஸ்' தொலைக்காட்சி பெட்டி முதலியன) நிறைவேற்றப்படுகையில் ஈழ அகதிகளுக்கும் அவை நீட்டிக்கப்பட வேண்டும்.

8. 16 ஆண்டுகளாகப் பராமரிப்பில்லாத வீடுகள் உடனடியாக போர்க்காலத் துரிதத்தில் சீரமைக்கப் படவேண்டும். தார் அட்டை கூரைகள் மாற்றப்பட வேண்டும். நிரந்தர வீடுகள் கட்டும் பணி தொடங்க வேண்டும். குடோனில் குடியமர்த்தப்பட்டுள்ளவர் களுக்கு தனித்தனி வீடுகள் வழங்கப்பட வேண்டும்.

9. அகதிக் குடியிருப்புகளை அருகிலுள்ள பஞ்சாயத்து/முனிசிபாலிட்டி/ நகராட்சி ஆகியவற்றுடன் இணைத்து குடிநீர் வசதி, துப்புரவு வசதி முதலியன செய்யப்பட வேண்டும். கிணறுகள் தூர்வாரப்பட வேண்டும்.

10. முகாம்களில் போதிய அளவில் கழிப்பறைகள் கட்டுவது உடனடித் தேவை, இருக்கிற கழிப்பறைகளுக்கு கதவுகள் போடுதல், நீர் வசதி செய்தல், செப்டிக் டாங்குகளைச் சுத்தம் செய்தல் முதலிய பணிகளைச் செய்ய வேண்டும்.

11. முகாம்களில் தெரு விளக்குகள் அமைத்தல், சாலைகள் இடுதல் போன்ற பணிகளுக்கு முன்னுரிமை அளித்து நிறைவேற்ற வேண்டும்.

12. முகாம்களில் எல்லா வீடுகளுக்கும் 24 மணி நேரமும் இலவச மின்சாரம் வழங்க வேண்டும். ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும் குறைந்தபட்சம் மூன்று விளக்குகளும், பிளக் பாயிண்ட் வசதியும் செய்து தரப்பட வேண்டும்.

13. மருத்துவ வசதிகள் அதிகப்படுத்துதல் வேண்டும். மாதம் ஒருமுறை முகாம்களில் `மெடிக்கல் காம்ப்''கள் நடத்தப்படவேண்டும். மண்டபம் முகாமில் உள்ள மருத்துவமனையில் படுக்கைகள் எண்ணிக்கையை அதிகப்படுத்தி விரிவாக்க வேண்டும்.

14. மாணவர்களின் கல்விச் செலவை அரசு முழுமையாக ஏற்க வேண்டும். உயர் கல்வியிலும், தொழிற் கல்வியிலும் முந்தைய தி.மு.க. ஆட்சியில் இருந்தது போல அகதிகளின் மொத்த எண்ணிக்கைக்கு ஏற்ப இட ஒதுக்கீடு செய்ய வேண்டும். பாடநூற்கள், ப° பா° முதலியன இலவச மாய் வழங்கப்பட வேண்டும். முகாம்களுக்கு அருகிலுள்ள தரமான கல்வி நிறுவனங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவில் முகாம் குழந்தைகளுக்கு இலவசக் கல்வி அளிக்க வேண்டுமென அரசு வற்புறுத்த வேண்டும்.

15. குழந்தைகள் காப்பகம், படிப்பகம் முதலிய குறைந்த பட்ச வசதிகள் உடையதாக மாற்றப்படுதல் அவசியம். குழந்தைகளுக்கு தற்போது நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ள சத்துணவு அளிக்கும் முறை தொடர வேண்டும்.

16. முகாம்களில் செயல்படுகிற சுயஉதவிக் குழுக்களுக்கு அரசு உடனடியாக ஏற்பு வழங்க வேண்டும். வெளியி லுள்ள சுயஉதவிக் குழுக்களுக்கு அளிக்கப்படும் எல்லா உதவிகளும் இவர்களுக்கும் நீட்டிக்கப்பட வேண்டும். வங்கிகளில் இச்சுயஉதவிக் குழுக்களின் பெயரில் கணக்குகள் தொடங்க அனுமதிக்க வேண்டும்.

17. முகாம்களில் உள்ளவர்களுக்கு அரசு வேலை வாய்ப்பு ஏற்படுத்தித் தர வேண்டும். வெளியில் சென்று வேலை செய்ய உரிய அனுமதியை எளிதில் வழங்க வேண்டும். வேலை செய்யும் இடங்களில் உரிய ஊதியம் கொடுக்கப் படுகிறதா என அரசு கண்காணிக்க வேண்டும். பணியிடங்களில் அவர்களின் பாதுகாப்பிற் கும் அரசு உத்தரவாதம் செய்ய வேண்டும். இதற்கு உரிய நடைமுறைகளை ஒவ்வொரு முகாமிலும் அரசு உருவாக்க வேண்டும்.

18. திருமண வயதிலுள்ள பெண்களுக்கு அரசு உதவித் தொகையும், கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கு மருத்துவக் கண்காணிப்பும் அளிக்க வேண்டும்.

19. முகாம்களில் உள்ளவர்கள் சிறுதொழில் செய்ய அரசு ஊக்குவிக்கவும், உதவி செய்யவும் வேண்டும். வங்கிகள் கடன் அளிக்க வேண்டும்.

20. முகாம்களில் உள்ளவர்களைக் கந்து வட்டிக் கொடுமையி லிருந்து தப்புவிக்க அரசு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

21. மண்டபம் முகாமிலுள்ள `குவாரண்டைன்கள்'' ஒழிக்கப் பட வேண்டும். அகதிகள் கண்ணியமாக நடத்தப்பட வேண்டும்.

22. முகாம்களில் உள்ளவர்களுக்கு தொண்டு நிறுவனங்கள் உதவி செய்வதற்கு உள்ள தடைகளை நீக்கி எளிதாக்க வேண்டும்.

23. இராமேஸ்வரத்தை ஒட்டி கரையிறங்குகிற அகதிகளை உடனடியாக உரிய வாகன வசதிகள் செய்து முகாம்களுக்கு அழைத்துவர வேண்டும். தேவையான விசாரணைகள் எளிமைப்படுத்தப்பட்டு சுருக்கமாக செய்யப்படுதல் அவசியம். வந்திறங்குகிறவர்களுக்கு உடனடியாக மருத்துவ வசதியும், உணவும் அளித்து முகாம்களுக்கு அழைத்து வரும் பொறுப்பை அரசே ஏற்க வேண்டும். இதற்குரிய வாகன வசதிகள் முகாம்களில் செய்யப்பட வேண்டும்.

24. முகாம்களில் உள்ளவர்கள் நியாயமான காரணங்களுக்காக முகாம்களை மாற்றிக்கொள்ள விரும்பினால் உடனடியாக அதற்கான ஆணை வழங்க வேண்டும். புதிய இடத்திற்குச் செல்வதற்கு உரிய பஸ்/ரயில் வாரன்ட்கள் வழங்கப்பட வேண்டும்.

25. தமிழகத்திலுள்ள இரு சிறப்பு முகாம்கள் என்பன சிறையைக் காட்டிலும் மோசமாக உள்ளன என அறிகிறோம். இம்முகாம்களில் உள்ளவர்கள் குறித்த விவரம், எவ்வளவு நாட்களாக இவர்கள் இங்கே உள்ளனர், யாரேனும் கட்டாயமாக இலங்கைக்கு அனுப்பப்பட்டனரா முதலிய விவரங்கள் அடங்கிய வெள்ளை அறிக்கை ஒன்றை அரசு வெளியிட வேண்டும்.

26. முகாம் நிலைமைகளை ஆராய்வதற்கு பணியில் உள்ள உயர்நிதிமன்ற நீதிபதி ஒருவரைக் கொண்டு விசாரணை ஆணையம் ஒன்றை தமிழக அரசு நியமிக்க வேண்டும்.

27. உலக அளவில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்டுள்ள நாடுகள் கையெழுத்திட்டுள்ள (1951 Convention Relating to the Refugees) 1951 ஆம் ஆண்டு அகதிகள் நிலை குறித்த உடன்பாட்டில் இந்திய அரசு இதுவரை கையெழுத்திடாதது வன்மையாகக் கண்டிக்கத்தக்கது. 1951 ஆம் ஆண்டு அகதிகள் நிலை தொடர்பாக உடன் பாட்டிலும் இது தொடர்பான 1967 ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத் திலும் (1967 Protocol on the status of Refugees) இந்திய அரசு உடனடியாக கையெழுத்திட வேண்டும்.

28. 1951 ஆம் ஆண்டு அகதிகள் நிலை குறித்த உடன்பாட்டில் இந்தியா கையெழுத்திடாத போதும் வந்திறங்கும் அகதிகளைத் திருப்பி அனுப்பாத கொள்கைளை (The Principle of non-refoulment) அரசு கடைப்பிடிப்பது பாராட்டுக்குரியது. எனினும் சிறப்பு முகாம்களில் விசாரணையும் வழக்குமின்றிப் பல ஆண்டுகள் அடைத்து வைத்திருப்பது நிறுத்தப் படுதல் வேண்டும். வெவ்வேறு மாநிலங்களில் உள்ள மொழி, நாடு, இனம் ஆகியவற்றால் வேறுபட்ட அகதிகளையும் வெவ்வேறு நிலைகளில் இந்திய அரசு நடத்தக்கூடாது. அகதிகள் நிலை தொடர்பாக தேசிய அளவில் கொள்கை ஒன்றை இந்திய அரசு உருவாக்க வேண்டும்.

29. தொண்டுள்ளம் கொண்ட தனி நபர்களும், தொண்டு நிறுவனங்களும், கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களும் அகதி முகாம்களைத் தத்து எடுத்து உதவிகள் செய்ய முன்வர வேண்டும்.

30. தமிழக அரசியல் கட்சிகள் ஈழத் தமிழ் அகதிகள் நிலை குறித்துக் கவனம் கொண்டு அவர்களின் உரிமைகளுக்காக கோரிக்கைகள் முன்வைப்பதும் போராடுவதும் அவசியம்.

31. முகாம்களில் உள்ளவர்கள் எம்மிடம் குறைகளைச் சொல்வதற்குத் தயங்கினர். அச்சப்பட்டனர். ஒவ்வொரு முகாமிலும் புகார்ப் பெட்டிகள் அமைத்து மாதந்தோறும் உதவி இயக்குநர் மட்டத்திலுள்ள அதிகாரிகளால் அவை திறந்து வாசிக்கப்பட்டு உரிய நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும்.

32. ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் சட்டமன்ற, பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள், மனித உரிமை ஆர்வலர்கள், அதிகாரிகள் அடங்கிய குழு ஒன்று அமைக்கப்பட்டு அவை முகாம் நடவடிக்கைகளைக் கண்காணிக்க வேண்டும். மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறையேனும் முகாம்களுக்குச் சென்று குறைகள் அறிய வேண்டும்.

குறிப்பு :

1. மண்டபம் முகாமைப் பார்வையிடுவதில் அதிகாரிகள் முழுமையாக ஒத்துழைத்தனர். மறுவாழ்வுத் துறை உதவி இயக்குநர் திரு. வி. ஜெயக்குமார் அவர்கள் முழுமையான விவரங்களைக் கொடுத்து உதவினார். ஆனால், நாமக்கல் மாவட்டம் பரமத்தி வேலூரில் தாசில்தார் அனுமதி பெற்றுச் சென்றும்கூட வருவாய்த் துறை ஆய்வாளர் திரு. தனசேகரன் என்பவர் அனுமதிக்க மறுத்துள்ளார்.

2. இது ஒரு இடைக்கால அறிக்கையே. முழுமையான இன்னும் விரிவான அறிக்கை புகைப்பட ஆதாரங்களுடன் விரைவில் வெளியிடப்படும்.

CONDITION OF EELAM TAMIL REFUGEES
IN TAMILNADU: A FACT FINDING REPORT

In the wake of the renewed armed conflict between Sri Lankan forces and the Liberation Tigers of Tamil Eelam, the influx of Eelam Tamil refugees into India is on the increase. Between 12th January-7th July 2006, 1,363 families, comprising 4,343 refugees, landed in Rameswaram. The data supplied by the Tamil Nadu Government, 31.01.2005, shows that there are 14,031 families overall living in 103 refugee camps spread across the state and thus a total of 58,000 refugees in the camps. If the current figures are included the complete count may be 58,000 refugees, with an approximate average of 50 a day arriving in the coastal areas around Rameswaram.

Given these conditions, some of the most prominent of the leading activists belonging to Human Rights organizations in Tamil Nadu and Pondicherry have organized a fact finding committee which, after obtaining permission, visited the Mandapam refugee camp in Rameswaram on 8th July 2006 and subsequently other camps as indicated below:

Refugee Camps:

1.Keezhputhupattu, (Villupuram District)

2.Peria Sevalai ”

3.Thiruvadhavur (Madurai District)

4.Kullanchavady (Cuddalore District)

5.Virudhachalam ”

6.Pavalathanur (Salem District)

7.Kurukapatti ”

8.Athikaattanur ”

9.Paramathi Vellore ”

10.Karur

11.Bhavani Sagar (Erode District)

12.Anacut ”

Committee Members:

1. P. Rathinam, Senior Advocate, Lawyers for Social Justice, Chennai.

2. G. Sugumaran, Federation for People’s Rights, Puducherry.

3. A.Marx, Professor, People’s Union for Human Rights (PUHR).

4. S. Balamurugan, General Secretary, P.U.C.L., Tamil Nadu.

5. S. Kochadai, Professor, P.U.C.L., Sivagangai.

6. Kana. Kurunchi, Professor, P.U.C.L., Erode.

7. Damayandhi, Advocate, Centre for Protection of Civil Liberties (CPCL).

8. Kesavan, Advocate, Centre for Protection of Civil Liberties (CPCL).

9. Bhagatsingh, Advocate, Lawyers for Social Justice, Madurai.

10.Robert, Advocate, Madurai.

11.Megavannan, Writer, People’s Union for Human Rights, (PUHR).

12.M. Muthukannu,Indian Social Action Forum (INSAF),Puducherry Chapter.

13.M. Ilango, Periyar Dravidar Kazhagam, Puducherry.

14.Veeramohan, Periyar Dravidar Kazhagam, Puducherry.

15.Ira. Murugappan, Federation for People’s Rights, Tindivanam.

16.G. Paventhan, Advocate, Forum for Advocates of Tamildesam.

17.S. Sankaralingam, Professor, P.U.C.L. Madurai.

18.S. Shanmuganathan, P.U.C.L., Sivagangai.

19.H. Subramanian, P.U.C.L., Sivagangai.

Conditions in the Refugee Camps:

All refugees landing on the shores of Rameswaram are initially taken to the Mandapam Refugee Camp which serves as a transit camp but, when we visited the camp, apart from the 4,343 refugees who arrived after January 2006, we found 220 families, comprising 756 refugees who have already been living there for more than a decade. Upon first arriving at Arichalmunai, they paid Sri Lankan rupees 1000/- to a private carrier who took them by van to Mughandharayar Chatiram, 9 kms from the landing point. The Department of Intelligence were found to be carrying out investigations there.

As well as at Arichalmunai, refugees are landing at Pampan and people from Talaimannar, Pesalai, Kilinochi and other places in Sri Lanka continue to pour in, the majority of them Christian fisher people on the day we visited; amongst them too was the family of a nurse employed by the government and the family of a driver. Fishing has completely ceased due to the armed conflict. The lives of the young men and the modesty of women are at constant risk.

These refugees hid in the forest of Mannar for three days in a state of fear and paid Rs 700-1000 to the boat owners. They say that 10,000 people are sheltering in the forest prior to crossing to safety, a crossing fraught with danger from the Sri Lankan Navy and the L.T.T.E.

The refugees are subject to checks, first by the Indian Navy followed by a Special Branch interrogation at Mugandharayar Chatiram; the Danushkodi police also investigate and register the refugees. In the evening they are taken to the Mandapam camp, their catering needs being met by N.G.Os operating locally.

Young men arriving at the Mandapam camp are initially put into quarantine under conditions worse than those of a prison cell. When we visited we saw 39 male refugees lodged in a 20’x20’ space with only two toilets between them. Mohanraj from Kilinochi, aged 27 had then been there since 17th June 2006 and another detainee, Murugaiyan, from Mannar, aged 42, from 27th June 2006.

Food is brought into the camp from outside at a cost of Rs 35 per day per head.

Those suspected of having links with the movement are referred to Special camps where, as the officer informed us, a suspected person may be detained in quarantine for up to 30 days as per the stipulation of the Government of India.

The problems encountered by refugees in Mandapam and in other places are similar: the houses allotted to them are 10’x10’ and not fit to be lived in. They were built at the end of the 1980s and no renovation has been done since then. Most are covered with Mangalore tiles and tar light-roofing. In Pavalathanur, Kurukapatti (Salem District) camps there are two such types of roof house, popularly known as “ottu camp” (tiled roof camp) and “attai camp” (tar light-roof camp). During the day it is impossible to stay in these hovels due to the scorching heat whereas in the rainy season the water pours through the damaged roofs and the houses become pools of water.

Even though these houses were constructed, and are provided, by the government they are not available to all. For example, in Pavalathanur camp there are 123 families, that is: 428 refugees but only 60 houses have been allotted. Refugees who have been living there for more than 10 years set up separate families after marriage, making their own arrangements for building a dwelling place but, as we found out at the Athikattanur camp, even for this officers have to be bribed. Toilet facilities are inadequate in all camps and so is the provision of water. Men and women in the camps have to walk long distances to relieve themselves and this is particularly difficult for women there being nothing in Sri Lankan culture to help them to accustom themselves to such conditions. They are teased and insulted when on their way to these distant areas and local landowners throw things at them. The Mandapam camp is in a forest area so refugees are also in danger from snakes. Mrs. Selvanayaki, aged 64 has been fasting for many days in protest against these conditions.

Another sore point is the lack of bathroom facilities, which means that women as well as men have to wash at a communal well. Drinking water is scarce in all the camps and in the Virudhachalam Refugee Camp there is only one tap and no sump. Drinking water is provided for the minimum amount of time once in the morning and once in the evening. Male members of families go a few kms. on bicycles to fetch drinking water in small quantities. The wells in the Mandapam camp need to be de-silted and cleaned.

As for electricity, there is one-bulb service in all the camps from 6pm to 6am only and there is no electricity for the thatched kitchen partition and raised mud platform for visitors that have been set up by the refugees. Part of the Kullanchavady camp has no electricity so it has to be taken illicitly from overhead lines. In Bhavanisagar camp there are houses that have had no electricity at all for 16 years. Houses put up later have one-bulb service which has increased the power demand on the single service and, as a result, the cost of electricity is high.

Though the refugees in the camps have been registered and were issued with refugee identity cards immediately upon arrival, there are unregistered people living in most of the camps. In Keezhputhupattu camp, 100 families consisting of 949 individuals live without any registration. The government does not provide relief or facilities for these people. Rather, if the, usually unregistered, children of registered refugees marry outside the camp their “Refugee Identity Card” is cancelled, for example at Bhavanisagar camp. There is no garbage collection arrangement and scavenging work is not undertaken at the camps so the refugees themselves are constrained to carry out this work. Medical facilities are not available in most of the camps. There are a few N.G.Os who, with practitioners, provide medicines. Hospital beds are available in the Mandapam camp but their number has not increased in the last 15 years; the hospital also serves as a peripheral facility for the nearby villages.

Homes for children inside the camp are run by N.G.Os. The nutritional diet supplement that was being given to children has now been cut off. There are no restrictions on students from the camps being admitted into neighbouring schools and colleges but no fee concession is available to the refugees. N.G.Os give financial assistance to students where possible but this is nothing like sufficient. The 2% higher education reservation provided for the wards of refugees was cancelled by the previous Tamil Nadu government. Mrs. Shakuntala Devi, a refugee living in Keezhputhupattu camp, stated that her daughter, Ushanandini, with a total of 807 marks in her Higher Secondary Exam, applied for B.Sc., Nursing but was refused admission; she added that her husband had been incarcerated in a “Special Camp” for 16 years; he was released in 2005 as a result of judicial intervention and returned to Sri Lanka.

The monthly dole paid by the government to the registered refugees is not enough: the male head of the family receives Rs.200 and each individual over 12 years, Rs. 144; the first child under 12 years receives Rs. 90 and the next Rs.45. Essential commodities such as rice, kerosene and sugar, are distributed by fair price shops once a month. Adult members of families receive 12 kgs and children 6 kgs of rice at the subsidized rate of 0.57 paise per kg. Each cardholder gets 5 litres of kerosene and a ration of sugar at fair-price-shop rates. Cooking vessels, distributed once every two years, are not sufficient. The Tamil Eelam refugees, their basic needs unfulfilled and their living conditions woefully inadequate, simply huddle in the camps.

Women in the camps organize self-help groups but the government does not recognize them nor provide any active support and banks even refuse to open accounts in the names of such groups.

The refugees are supposed to pay for their rations and meet their domestic needs out of their monthly financial allowance, which is not possible. They are forced to take menial jobs such as construction work, carpentry, shop work, painting and etc. and then have no protection in the work place. The case of Mrs. Kamalendhravathi from Jaffna, aged 43, is an example: her husband, Mr. Kannadassan, 44, died of electrocution while working as a construction helper at Ramanathapuram. The family received no compensation and the authrorities at the camp were not in possession of any details of the accident. Similarly, in the Paramathi camp, Mr. Chandrakumar, and Mr. Kathirkamathambi, both 36, severely injured their spinal cords when trees fell on them during their work and are now paralysed and bedridden.

We received complaints from the refugees that the rations in some camps were underweight and of poor quality.

Most of the close relatives of the refugees are understood to have been accommodated in other camps and hence there have been requests for transfers. On the day of our visit to Mandapam Camp 1600 transfer orders were stated and issued.

In Karur camp, there are 40 refugee families who have been given shelter in a rice godown. They use gunny sacks, rags and worn out saris as partitions. They have been living there like that since 1990.

There are no properly laid out streets in the camps, nor any street lighting.

A few thatched sheds have been put up in some camps in the name of “Reading Rooms”. In the “Home for Children” there are no recreational facilities such as toys or games.

As regards clothing: lungi, banian and sari (the minimum clothes requirement) are supplied once a year and utensils once every two years.

Recommendations:

1. All inmates in the refugee camps must be registered and issued with identity cards. Children born here must be granted Indian citizenship if their parents are willing or, otherwise, registered as refugees and issued with identity cards.

2. Registered refugees who have lived here for more than a decade and those who have married Indian citizens should be accorded Indian citizenship if they so choose.

3. The monthly dole is not sufficient to meet basic needs. Rs 35/- per day is spent on food for those segregated and kept in quarantine. This amount should be increased to Rs. 1050/- (35x30=1050) per month and given to inmates as dole. There should be no discrimination based on whether someone is head of the family, male, female. Children under 12 should receive Rs.600/- and, further, there should be no discrimination regarding first and second children etc.

4. 12 kgs of rice at the subsidized rate of 0.57 paise per kg. is laudable but the quality should be ensured and monitored by the authorities.

5. Clothes should be provided twice a year rather than once and utensils once a year instead of once every two years.

6. The ration of items such as kerosene, rice and etc. should be increased with 10 litres of kerosene being supplied per month. All ration items supplied to BPL families of Indian citizens should be supplied to the refugees as well.

7. Promises made to the electorate during elections, that the assembly would provide free gas, television sets etc., should, when implemented, be extended to the refugees.

8. The houses in the camp have not been repaired or maintained for the last 16 years. They need to be renovated on an emergency basis, especially the roofs which must be replaced. Construction of permanent housing should be undertaken and those now sheltered in go-downs allotted separate houses in the camps.

9. Camps need to be integrated with the local Panchayat/Municipality/Corporation. Drinking water must be provided and the wells inside the camps de-silted and cleaned. Scavenging facilities must be provided.

10. The most immediate task is the construction of sufficient numbers of toilet blocks. Further, the existing toilets must be provided with doors and with water facilities. The septic tanks must be periodically emptied.

11. Priority should be given to the laying out of streets in the camps and the provision of street lighting.

12. 24 hour electricity must be provided for all the houses and every house must have a minimum of three lights and plug point facilities.

13. Medical facilities are in great need of improvement and there should be monthly medical camps. More beds should be provided in the Mandapam camp hospital, which needs to be improved and brought up to date.

14. The Government must undertake the total expense of educating the young people. The reservations that existed under the previous D.M.K. government for higher and professional education should also be extended proportionate to the refugee population. Free textbooks and bus passes should be given too. Educational institutions of quality situated in the vicinity of the camps should be required to adopt a certain number of children and to offer them free education as a social responsibility.

15. “Homes for Children”: “Reading rooms” in the camps should have at least minimal facilities. The supply of nutritious meals to children, now withheld, should also be commenced with new enthusiasm and drive.

16. The government must accord recognition immediately to the self-help groups functioning in the camps and extend them every facility that is available to outside self-help groups. Banks must be prevailed upon to open bank accounts in the names of the SHGs.

17. The government should also arrange employment opportunities for the refugees in the camps and give permission for refugees to go job hunting. It is the Government’s job to see that proper wages are paid to the refugees and the state must guarantee and safeguard the workplace. Proper procedures must be formulated and initiated in this regard in every one of the camps.

18. Women refugees of marriageable age should receive government assistance; regular medical check-ups for pregnant women have to be arranged.

19. The government must encourage the refugees to start small-scale industries and render them assistance with this; the banks must come forward and arrange loans for this purpose.

20. Steps must be taken by the government to save the refugees from falling into the clutches of ruthless moneylenders.

21. Quarantine as it exists now in the camps must be abolished and the refugees treated with proper dignity.

22. The obstacles that are preventing N.G.Os from assisting refugees in the camps must be removed.

23. Proper facilities for transporting the refugees who land at Rameswaram should be arranged by the camps. Required investigations, inquiries and other formalities need to be simplified and carried out expeditiously. The Government must be responsible for providing immediate food and medical care for the refugees as soon as they land on the shores of Rameswaram.

24. When inmates request transfers on reasonable grounds decisions should be positive and bus/train warrants issued.

25. Two of the “Special Camps’ in Tamil Nadu are worse than jails. A “white paper’ must be issued by the Government giving details of detainees and the duration of their detention; this paper should also state whether any of them have been deported against their will to Sri Lanka.

26. The Government must appoint an Inquiry Commission under the chairmanship of a sitting High Court Judge to examine conditions in the camps.

27. The attitude of the Government of India in not signing the 1951 Convention Relating to Refugees, signed by more than a hundred governments of the world, is to be condemned. We urge the government to sign the 1951 and 1967 Protocol on the Status of Refugees immediately.

28. Even though India has not signed the Protocol on the Status of Refugees, the extent to which the principle of non-refoulment is being put into practice is appreciable. Nevertheless, the practice of keeping refugees in special camps without investigation and without their cases being filed should be discontinued. Refugees belonging to different races, nations and language groups and living in various states should not be discriminated against.

29. The Government of India must formulate a national policy on the condition of refugees. Service minded individuals, N.G.Os, and corporations should adopt the refugee camps and help them in every possible way.

30. Political parties need to focus their activities on the plight of the refugees and initiate efforts to help them achieve their demands and amelioration of their living conditions.

31. As camp inmates are hesitant, even scared, to talk openly about their problems, complaint boxes should be set up in the camps and opened monthly at the level of Deputy Director and complaints disposed conscientiously.

32. In each District, a committee consisting of M.L.As, M.Ps, and Human Rights activists and officers must be constituted to monitor closely the activities of the camps and to pay visits to the camps at least once every three months to receive complaints and firsthand information from the refugees.

Note:

1. The officers at all levels cooperated to the full in helping us to visit Mandapam Refugee Camp. Mr. V.Jayakumar, Deputy Director, Commissionarate of Rehabilitation supplied us with all necessary information. Though the Tahsildar at Paramathivelur, Namakkal District, gave permission, Mr. Dhansekaran, the Revenue Inspector refused us entry into the camp.

2. This is only an interim report. A comprehensive report with photographs on the status of Tamil Eelam refugees and the conditions, in which they are living, will be released soon.